Sobotnio

Zaczęło się od głupich snów, bo postanowiłam jeszcze "dospać"godzinkę. Ponieważ ranek wstał wprawdzie lekko mroźny, ale słoneczny humor miałam w miarę dobry. Po śniadaniu zaległe zakupy, (chusteczki higieniczne się pokończyły), wybrałam się też do sklepu dla plastyków. Tego, po co poszłam nie było, ale i tak wyszłam lżejsza o sześć dych, co powinnam była przewidzieć. Po powrocie obejrzałam zdobycz, schowałam (ciekawe czy znajdę jak będzie potrzebna) i zasiadłam w fotelu. Ciepło, słonko świeci, smog jest, jest też ona. Zerka z kąta, bada teren, wyciąga czarne macki, wysyła myśli typu: jestem do niczego, stara i głupia, gruba i brzydka itd...
Na szczęście wystarczyła rozmowa z Człowiekiem na Spacerze, żebym ruszyła cielsko z fotela, ubrała się, wzięła aparat i poszła....
Zapraszam na zimowy spacer.
Najpierw zmiany.

Kiedyś się tu pasły kozy, teraz zrobili nowy chodnik 

i powstało całe osiedle bloków. Nie ma już wiśni, czereśni i czeremchy kwitnących wiosną w zdziczałym sadzie. Są bloki i będzie nowa droga.

Idę w stronę wodociągów, nie ma śniegu, są zamarznięte kałuże.

Ślisko, nierówno, muszę uważać, bo o salto łatwo.

Z drugiej strony dobrze, że błoto zamarzło, nie dała bym rady omijać bajorka.

Po lewej następne osiedle, już zamieszkałe.

Za tym murkiem często skręcam na drogę do Mydlnik. Tym razem sobie daruję, nie mam butów do chodzenia po lodzie.

Jeszcze obowiązkowo znane już lustro i moja nadobna w nim postać.

Słońce zachodzi a przede mną jeszcze spacer wałami Rudawy. Zaczyna wiać  od wschodu zimny wiatr, łzawią mi oczy i szczypią policzki.

Za plecami zachód słońca,

Widoczny horyzont, co się ostatnio rzadko zdarzało.

Wracam do domu, przybyło mi osiem i pół zmarszczki, ubyło mam nadzieję, pięć deko, ale już się tej paskudy nie boję. 

Zasłużyłam sobie na odpoczynek i zaglądanie na blogi.