Jak to w marcu

Zaczął się pięknie, potem już się znudził, polał deszczem, przymroził nocą, słońce schował za chmurami, wietrzysko przygonił.
Z humorem tak samo, wiosenny przypływ ochoty na spacery, zachwyt nad białą kępką śnieżyczek,

 ręce marznące na uchwycie parasola, chmury  w kałuży

 i tęskno na duszy.
Kiedy pada, nie zawsze można spacerować, można czas spędzić w domu, albo znów coś pooglądać. Na przykład rzeźby i rysunki Anny Pazdalskiej.
 Krakowianki, absolwentki ASP, uczennicy Mariana Koniecznego.
Piękne rysunki

Zachwycające lekkością i gracją rzeźby.

Intrygujące płaskorzeźby.

Trudno jest robić zdjęcia w galeriach, bo albo kiepskie oświetlenie, albo odbicie w szybach, albo tak usytuowane eksponaty, że same w kadrze się  nie mieszczą.

Dzisiaj pochmurno było, mało słońca ale w miarę ciepło, poszłam więc na spotkanie krakowskich "wspaniałych" ulic. Przepchałam przez prawie sześć kilometrów wózek z Wnuczką, klnąc w duszy nad  dziurami w chodnikach, krzywymi i wysokimi krawężnikami, zaśmieconymi do niemożliwości skwerkami. Na szczęście powietrze w miarę znośne było.

Kończy się zwykły marcowy dzień, jutro sobota może uda się pójść gdzieś dalej?

Ps

Można jeszcze wieczorami robić kartki świąteczne.