Pierwszy marcowy.

Przymierzałam się do napisania o tym od dawna, brakowało mi zdjęć. Brak czasu, warunków pogodowych, odkładanie na później. Dzisiaj sprzyjała pogoda, czas, dodatkowym atutem było miłe towarzystwo, zdjęcia wreszcie zrobiłam.
Teraz mogę się cofnąć w czasie, sporo lat i opisać co chciałam. Było to po maturze, nie dostałam się na studia (wtedy były egzaminy i punkty), po śmierci Taty musiałam podjąć naukę by dostać skromną rentę, zaczepiłam się w szkole pomaturalnej. W ramach rodzinnej pomocy przyjęła mnie pod swój dach Ciocia. Nie powiem, dbała o mnie, ale dla osiemnastoletniej dziewczyny, która wyrwała się z małego miasta, do dużego miasta, rodzaj kontroli okazał się trudny do wytrzymania. Zbuntowałam się i po pierwszym semestrze załatwiłam po cichu mieszkanie i zwiałam.
Wynajęłam pokój przy ulicy Sienkiewicza w pięknej willi jakiegoś prawnika. Pierwszy kontakt robił wrażenie, pan mecenas w obszernym gabinecie, skórzane fotele, zabytkowe biurko, pod ścianami regały pełne książek. Pan niezwykle uprzejmy, ale z wielkim dystansem.
Pokój dzieliłam z inną dziewczyną, starszą, miłą ale nie bratnią duszą.  Pokój tak duży jak całe Cioci mieszkanie,  przepastna szafa, która lubiła sama się otwierać, dwa łóżka, dwa krzesła i pusta przestrzeń lśniącego parkietu. Jeszcze drzwi do sąsiedniego pokoju zastawione śliczną serwantką. Łazienka na tym samym piętrze wielkości sporego pokoju, tam można było sobie wyprasować garderobę i ewentualnie zagrzać wodę na herbatę na elektrycznej maszynce. O żadnym gotowaniu nie było mowy. Klucze do domu miałyśmy od bocznej klatki schodowej, takiej "dla służby", właścicieli praktycznie nie widywałam, prócz gosposi.
Marzec był wtedy kapryśny, jeszcze leżał śnieg, ale już było cieplej.
W sąsiednim pokoju mieszkała dziewczyna, która pięknie śpiewała i do dzisiaj tamta wiosna i dwa miesiące tam spędzone kojarzą mi się z tą piosenką.

https://www.youtube.com/watch?v=x_0QHng02MM

Po latach, zbyt wielu, wybrałam się tam, by zobaczyć miejsce gdzie mieszkałam. Nie mogłam znaleźć  willi, nie poznałam. Zmieniło się tak wiele, jakieś remonty, przebudowy, zmiana przeznaczenia. Dzisiaj też robiłam zdjęcia i nie mogę pokazać: to było tutaj. Dlatego tyle napisałam, a zdjęcia zrobiłam bo  dużo tam pięknych domów. Szkoda, żałuję że nie mam zdjęć z tamtego okresu.

Nie jestem pewna, ale to chyba ten dom. Zrobiono nadbudówkę i zmienione ogrodzenie.

Przeszłam się także sąsiednia ulicą i zrobiłam zdjęcia ładniejszych domów. Latem zginą w zieleni, już teraz przez ogrodzenia i żywopłoty trudno uchwycić całą urodę budynków.

Nie mogę pominąć milczeniem czegoś wspaniałego, co mnie dzisiaj spotkało.

Po powrocie do domu, znalazłam w skrzynce dużą, grubą kopertę. Nie znałam nadawcy, dopiero mały dopisek ujawnił KTO sprawił mi tak piękną niespodziankę.

Dostałam cudeńka do tworzenia kartek, niespodziewane, przemiłe, ktoś pomyślał, komuś się chciało, to naprawdę cudowne uczucie.

Oczywiście przesyłkę od Czarnego Kota, musiał obejrzeć czarny kot.

Dziękuję z całego serca za taki miły gest.

.