Sobota, trochę wspomnień.

Męczyło mnie to i męczyło, kiedyś jeździłam co miesiąc, potem co dwa, a teraz nie było mnie od listopada ubiegłego roku.
 Co rusz postanawiałam, że już pojadę i odkładałam wyjazd, a to z powodu pogody, zimy, innych planów, a w rzeczywistości chyba z lenistwa.
W ostatnią sobotę jednak wzięłam się w garść, sprawdziłam nowe połączenia kolejowe po remoncie i pojechałam. Pociąg przyjechał i dojechał punktualnie (!)

dworzec w Tarnowie po remoncie prezentuje się okazale.

Nie jadę autobusem, idę na piechotę, mijam znane ulice i zabytkowy kościółek,

moim celem jest cmentarz. Też stary, zabytkowy, pisałam już o nim, jednak coś mnie ciągnie dalej.

Za cmentarzem jest jeszcze jeden kościółek,

a za nim ulica Zamkowa. Prowadzi na Górę św. Marcina, zwaną popularnie Marcinką. Cel spacerów tarnowian od lat. Tam prowadziła jeszcze aleja, którą w niedziele ciągnęły całe rodziny. Celowo wybieram uliczkę, bo nie pamiętam kiedy ostatnio nią szłam.

Jeszcze stoją przy niej stare domki

z ganeczkami,

niektóre zaniedbane, inne odnowione.

Nie brakuje też współczesnych koszmarków.

Teraz spotyka mnie rozczarowanie. Całkiem zapomniałam o obwodnicy Tarnowa i zamiast dalszego ciągu uliczki , która prowadziła dalej, do podnóża Marcinki, natykam się na ekran akustyczny. Muszę dojść do kładki nad drogą, jestem już trochę zmęczona i wieje lodowaty wiatr.

Widok drogi z kładki. Zawzięłam się, chcę zrobić panoramę miasta z góry, idę dalej.

Wejście na basen, chodziłam tutaj z córkami, jakoś nam wtedy nie przeszkadzało, że daleko.

Plac zabaw, trochę inny od tego, który był tutaj kiedy byłam młoda mamą.

Za nami widać miejsce, gdzie właśnie buduje się basen.

Idę coraz wyżej, mijam restaurację, która powstała tutaj w latach osiemdziesiątych XX wieku i długo uchodziła za snobistyczne miejsce.

Wyszłam najwyżej jak się dało, ale jakoś miejsca, które pamiętałam nie znalazłam. Zaczynała się droga, drzewa zasłaniały widok i  o żadnej panoramie nie było mowy.

Tylko tyle i to wschodnia część miasta. Wracam, bo zmarzłam i jeszcze mam kawałek drogi. Kieruję się w stronę starej alei, która w 1942 roku wyglądała tak.

Na horyzoncie widać wyraźnie Marcinkę.

Teraz już nie ma tych pól, przy drodze powstały domy, nowe ulice, a jeszcze te pola pamiętam z dzieciństwa.

Jeszcze w latach siedemdziesiątych tych domów było mało.

Teraz cała droga zabudowana domami.

W tym miejscu był przejazd kolejowy. Często szlaban był spuszczony wiele czasu wcześniej, więc co bardziej niecierpliwi przechodzili przez tory. Bywało tez, że zatrzymywał się  pociąg towarowy i stał i stał i stał, no cóż, przełaziło się między wagonami, po buforach.

Teraz coś tam robią i nie da się nawet przejść.

Koniec wycieczki, wracam na dworzec,czas wracać i dokończyć dzień w Krakowie. 

Zrobiłam 9 kilometrów, zmęczyłam się trochę i  przewiał mnie zimny wiatr.