Kartki mojego dzieciństwa

Zainspirowała mnie i zachęciła cudARTeńka swoim wpisem o kartkach świątecznych.
Zaczęłam mam nadzieję poprawnie, bo przecież nie napiszę, że "odgapiłam" pomysł.
Temat mnie zaciekawił, bo to było tak:
W pokoju stała duża szafa, staroświecka, politurowana z ozdobnym wykończeniem. W szafie wisiały ubrania Taty, było jeszcze dużo miejsca na dwa pudła, obydwa z fascynującą małą dziewczynkę zawartością. W jednym były piękne, we wszystkich kolorach tęczy nici do haftu i kordonki, koronki, taśmy i skrawki materiałów. W drugim pocztówki.
Czasem Mama pozwalała poszperać w pierwszym i wycyganić kawałek szmatki na sukienkę dla lalki, z czasem mogłam oglądać zawartość drugiego.
Mama zbierała kartki z reprodukcjami malarstwa, z kwiatami, okolicznościowych też nie wyrzucała.
Od dziecka patrzyłam na śliczną buzię "Hanki" Stachiewicza,

Zofii Stryjeńskiej portrety dzieci i piękne krajobrazy innych malarzy.

Zawsze mnie przyciągała seria kartek z dziećmi. Nie mogę sobie odmówić pokazania kilku. Kiedy podrosłam, rysowałam sceny z tych kartek w pamiętnikach koleżanek.

Ta kartka jest inna, ma dopisek wykonany przez nadawcę. Żałuję, że nie zapytałam kim był tajemniczy Heinrich, który pisał po polsku i mieszkał w Muszynie. Na kartce tłumaczy się dlaczego nie mógł się spotkać. Data sprzed wielu lat 22.03.1944.

Ostania, wydana w Przemyślu, ma więcej lat niż ja. To reprodukcja obrazu T. Marwida "Świteź".

Mama mi zawsze opowiadała, że kupiła ją, kiedy była w ciąży, patrzyła na śliczną buzię dziewczyny i marzyła, żeby mieć taką córkę. No cóż, urodziła się córka, ale reszta.....szkoda gadać. Tylko blondynka.

Przechowuję ten maminy zbiór, czasem uzupełniam, ale stare kartki są u kolekcjonerów bardzo drogie.