Ale jazda....

Zafundowałam sobie intensywne spędzanie czasu.
Zaczęło się w piątek: lustro już od dawna się wykrzywiało i mówiło że się zaniedbałam, fryzjer potrzebny i kosmetyczka, no to się zmobilizowałam, zwłaszcza, że wieczorem Dzieci zaprosiły mnie na koncert. Zrobiona "na bóstwo" (he, he) stawiłam się pod ICE i  byłam na koncercie, który zainaugurował 20. Jubileuszowy Festiwal Jazzowy. Wystąpił Nigel Kennedy Band & Orkiestra Akademii Beethovenowskiej - "Dla Przyjaciela", poświęcony pamięci Jarosława Śmietany.
Niestety nie mogłam być na całości, bo nie miałabym czym wrócić do domu, koncert skończył się około północy.
Sobota
Rano zakupy, potem babcia przygotowała wałówkę dla wnuczki i koło 13 poszła....
Przecież musiałam na własne oczy zobaczyć pierwszą w Polsce kocią kawiarnię. Są takie w świecie, pierwsza była na Tajwanie, popularne w Japonii, w Europie też już są. Po różnych korowodach udało się uruchomić taką w Krakowie.
Bardzo przepraszam za jakość zdjęć ale nie bardzo było jak się ustawić bo dużo ludzi, wewnątrz jest ciemnawo, lampy nie wolno używać no i nie chciałam robić zdjęć ludziom.
 Ta pani uparcie tkwiła w drzwiach, mimo że widziała aparat. Mówi się trudno.

Kotki można zobaczyć z ulicy, bo lubią przesiadywać na parapecie.

Rozwiązanie wewnątrz jest bardzo pomysłowe. Zaraz przy wejściu jest barek gdzie zamawia się napitki i ciacho. Potem przez podwójne drzwi wchodzi do pomieszczenia, gdzie rezyduje 5 kotów.

To jest wnętrze przejścia.

Na ścianach półeczki, gdyby koty znudzone pieszczotami gości zechciały obserwować ich z góry,

ustronna półeczka do spania,

wygodne posłanko na środku pomieszczenia.

Ten kotek zrobił rundkę po kolanach gości. Na każdych układał się na chwilę, kazał głaskać i szedł 

dalej.

W tej sali można siedzieć na antresoli, albo pod

na wygodnej kanapie.

Koty najwyraźniej przyzwyczajone do ludzi, dają się głaskać, zaglądają na stoliki, śpią i bawią się bez lęku. Można się z kotkiem zaprzyjaźnić , pokochać i adoptować.

Spędziłam tam mile kilka chwil, wypiłam kawkę, pogadałam z sympatycznym panem i poszłam.

Ale to nie koniec. Byłam jeszcze w nowym pawilonie Mangghi, niedawno otwartym.

Galeria Europa - Daleki Wschód.

Ale o tym kiedy indziej, bo teraz wnuczka przywiozła mi swojego kota na przechowanie i lecę trzymać rękę na pulsie i obserwować bratanie się lub wojnę. Koty już się znają, ale nic nie wiadomo.