"Gender w sztuce"

To tytuł wystawy w Muzeum Sztuki Współczesnej.
Znalazłam w wieczornej poczcie zaproszenie od kolegi na wspólne oglądanie. Wybierałam się i tak, a obejrzenie wystawy na kontrowersyjny temat  w męskim towarzystwie to dodatkowa atrakcja.
Już na wstępie objawiła się różnica zdań, bo koledze muzeum i otoczenie się nie podobało.
Zacznę od definicji.
"Gender (po angielsku płeć) - w odróżnieniu od terminu "sex", oznaczającego płeć biologiczną,gender to płeć kulturowa. według współczesnych teoretyków termin ten odnosi się nie do biologicznych uwarunkowań człowieka, a do odczuwanej przez niego przynależności do danej płci lub grupy." (tekst pochodzi z dodatku do "Gazety Wyborczej")
W tym dodatku do gazety znalazło się jeszcze dużo innych mądrych wypowiedzi na temat gender, znaczenia, pochodzenia, obecności w sztuce (szeroko rozumianej) kobiet jako twórczyń.
Tymczasem wystawa mnie rozczarowała. Nie do końca przemawiała do mnie pani Kozyra ze sztucznym penisem, ani prezentowane obrazy.
Przyznaję się bez bicia, umknęła mi interpretacja tych dzieł. Bo według mnie jest to spojrzenie na kobiety męskim okiem, bo nam się utrwaliło, że kobiety w sztuce są do podziwiania.  Tutaj znów sięgnę do cytatu (GW).
"Żadni badacze ani psychologowie nie sięgną tak głęboko i nie spojrzą tak ostro jak twórca. Poprzez sztukę odkrywają się miejsca najbardziej stłumione, najbardziej prywatne i najbardziej zakryte poprzez pozorna oczywistość. Artyści nie komentują z zewnątrz, tylko staja się częścią istotnej dla nich "sprawy". Dzięki nim można zrozumieć co to znaczy być podmiotem lub ofiarą, a nie tylko obserwatorem."

Dużo było odniesień do kobiet, które jednak zmieniały losy, nawet państw, znanych postaci, wybitnych przedstawicielek "płci  pięknej".

Jednak nie było tu dyskusji, jakoś nie zrobiła na nas wielkiego wrażenia tematyka, uznaliśmy natomiast za niezwykle udane te dwa portrety.

Podpisy były zbędne.

"Wystawa Gender w sztuce" to próba uporządkowania świata. Najważniejsza z prezentowanych na niej prac jest fotografia Adama Rzepeckiego przedstawiająca mężczyznę przystawiającego niemowlę do piersi. Zdjęcie niepokoi. Każdy odczytuje je po swojemu. A odczytań może być kilka, np. jako kpina z męskich aspiracji, żeby być kobietą, jako męskie aspiracje, żeby być bliżej dziecka, albo jako prześmiewcza wypowiedź "tej ideologii gender". (...) Zdjęcie zrobione 

ponad trzydzieści lat temu wstrzeliwuje się w ten temat, wciąż jest aktualne..."

Piotr Pacewicz GW

Tyle mądrości, czas na refleksje. Temat modny i nośny, ale ja widocznie już nie jestem na fali. Wystawa mi się nie podobała, nie porwała mnie. Pominęłam tutaj inne jej ekspozycje w postaci ulotnych instalacji i filmów wideo. Owszem można  by ją polecić tym, którzy na sam dźwięk słowa gender dostają wysypki, ale nie sadzę by coś zrozumieli.

Podsumowując: zawsze było i będzie aktualne porzekadło: "Gdzie diabeł (mężczyzna) nie może tam babę pośle". To tak dla złagodzenia nastroju.

Na zakończenie wypiliśmy kawę przy tym stoliku, jeszcze pogadaliśmy.

Dziękuję Panu Z za miłe przedpołudnie.