Chandra

Zaczęło się w poniedziałek, dopadła mnie już rano. Czy wstałam lewą nogą, czy kot mnie nadepnął, w lustro spojrzałam pod złym kątem - nie wiem. Jeszcze czynniki zewnętrzne, pogoda, telefon o chorobie wnuczki i już świat robi się szary, w gardle gula, łzy w pogotowiu.
Walczyłam z paskudztwem całe przedpołudnie, dla wnuczki szykując wałówkę i użalając się nad sobą. Nie pomogła analiza przyczyn, bo takowych nie bardzo umiałam znaleźć, spałaszowanie pysznego wafelka, pogłębiło wstręt do braku silnej woli, słowem kłębek nieszczęścia.
Do klubu poszłam, bo chciałam między ludzi, (może pomoże rozmowa), wkurzyła mnie głupia baba z figurą modelki. Zaraz spodnie cisnęły mnie w pasie i czułam łomot chandry, a wyglądało to tak:

Tłukła mnie do wieczora, wróciłam do domu, jakoś wytrzymałam, stosując różne sposoby. Nie napiłam się do lustra, teatr w tv obejrzałam, który mi jednak humoru nie poprawił, bo o niezbyt szczęśliwych kobietach opowiadał.

We wtorek paskuda wstała ze mną przytłumiona nieco, a ponieważ zalatana byłam to trochę zmieniła oblicze. Złagodniała, nawet kwiatek przypięła żeby się przypodobać.

Dzisiaj jeszcze siedziała przyczajona i czekała na chwilę słabości. Już, już chciała dopaść na nowo, ale znalazła się Dobra Dusza, która pomogła  przegonić i poradziła, żeby ją zdemaskować na blogu.

Mam nadzieję, że nieprędko wróci, bo chyba nie będę dla niej miała czasu.

Zmalała jakoś, pozę pokrzywdzonej przybrała, ale ja ją znam. Przyczai się i pewnie znów kiedyś wróci jak trafi na stosowną chwilę. Może jednak trochę zaczeka, święta idą i dłużej jasno, książkę sobie kupiłam. 

Nie dam się.