"Zanim znów upadniemy"

Cały szereg drobnych wydarzeń, rozmowy z koleżanką, chandrowy wpis na blogu, pieska pogoda, niechęć do robienia porządków, oraz kończący się termin, zaprowadziły mnie wczoraj na wystawę do Mangghi.
Zainteresował tytuł,  przesłanie i opis wystawy. Zanim opowiem o swoich wrażeniach przytoczę słowa samego autora.

"Każdemu zdarza się upaść. W labiryncie, jakim jest samo życie, wszyscy gubimy drogę i w końcu wpadamy w otchłań cierpliwie oczekującą pod naszymi stopami na moment, aż będzie mogła nas pochłonąć. To nieuniknione. Nie da się z tym walczyć - trzeba sobie pozwolić na upadek. Nic nie można zrobić.
Z bezsilnością jaką wówczas odczuwamy, zostajemy sami. Znajdujemy się w miejscu, gdzie nie słychać żadnego głosu, który by coś mówił. Naszym jedynym przyjacielem jest samotność." (...)

Tu następuje opis upadku samego Autora, porównanie do szukania drogi w ciemnym tunelu i mimo nieuchronności upadku to dalsze słowa są optymistyczne.

"Za każdym razem gdy wychodzę z tego tunelu i oślepia mnie światło, pojawia się tylko to jedno uczucie: że nie dość jak dotąd ceniłem sobie życie. Ludzie wokół mnie, ludzie, którym na mnie zależy, którzy wydają się znikać w momencie, gdy otchłań otwiera czarną paszczę, by mnie pochłonąć - po drugiej stronie tunelu, pośród blasku światła - nagle uświadamiam sobie, że zawsze przy mnie byli. (...)
Tak więc tym razem, zanim znów upadnę, chcę wam powiedzieć, że was kocham."

W nastroju jeszcze nie do końca radosnym te słowa padły na podatny grunt, zachciało mi się zagłębić w tunel, znaleźć światełko, zobaczyć dzieło sztuki nawiązujące do przeżyć i drogi życiowej autora.
Tymczasem trafiłam na jakże odmienny sposób malarskiej narracji. Oto co zobaczyłam.

Nie dało się zrobić zdjęcia inaczej, obraz nie mieścił się w kadrze, a stać można było przed nim godzinę i nie znaleźć wszystkich szczegółów. Piękno i brzydota, seks i śmierć, wnętrze i wzajemne zależności, wszystko splątane w  labiryncie życia. 

Tu też skończyło się szukanie sensu i przesłania obrazów. Została fascynacja techniką i kunsztem. Dobrze, że nie byłam sama, bo pewnie gadałabym do siebie. A tak mogłyśmy na bieżąco komentować nieprawdopodobny sposób wykonania. Bo to są rysunki ołówkiem!

Dwa detale z dużego obrazu.

Niektóre prace nosiły nieoczekiwane tytuły, np ten to "Most"

Następny obraz, żałuję że nie odpisałam  tytułów. Poniżej też dwa detale.

Tutaj milion sto tysięcy kropek i reszta szczegółów zmuszały do zastanowieniem się ile czasu poświęcił autor na tworzenie tych dzieł, poszukiwanie i odnajdywanie nowych detali to było prawdziwe wyzwanie.

Kolor też nieobcy mistrzowi, tutaj do ołówka dołączył cienkopis.

Przerywniki dla zmęczonych detalami oczu to "pisanki", a raczej wydmuszka jako element  twórczości artystycznej. Podobały mi się bardzo. 

Nie mogę pominąć też oryginalnych ozdobników ścian ekspozycji. Czyż nie są urocze?

Wyleczyłam się z chandry, nie przytłoczyła mnie perspektywa upadku i parszywa wizja świata, a jeszcze zobaczyłam piękną ceramikę.

Ale o tym innym razem.