Nowy Pawilon Muzeum Narodowego.

Powstał przy Oddziale MN Muzeum im. Emeryka Hutten-Czapskiego, na tyłach pałacu i ogrodu przy ul. Piłsudskiego.
Józef Czapski - postać znana i wielowymiarowa, artysta, żołnierz, pisarz, urodzony w XIX wieku, doczekał wolnej Polski. Świadek Katynia walczył o prawdę o tej zbrodni, dane mu było zaznać sławy i uznania.

Skorzystałam z dni otwartych Muzeum i poszłam zwiedzić nowy pawilon. Chętnych było tak wiele, że do części najważniejszej, poświęconej życiowej drodze Czapskiego, zawierającej rekonstrukcję jego pokoju w siedzibie paryskiej Kultury, domu Instytutu Literackiego w Maisons-Laffitte nie weszłam. Nadrobię to z pewnością. Zobaczyłam wnętrze pawilonu, taras i wystawę obrazów podarowanych muzeum przez Richarda Aeschlimanna przyjaciela i marszanda Czapskiego.

Tak prezentuje się nowy pawilon.

                                    

Zaczęłam od tarasu, można tu usiąść,

podziwiać z góry dziedziniec,

zajrzeć na tyły kamienic sąsiedniej ulicy,

porównać stare z nowym. Kontrast jest godny uwiecznienia.

Wnętrze pawilonu, klatka schodowa, lśniąca, czarno-biała.

Na pierwszym piętrze sala wystaw czasowych. W gablotach dzienniki Czapskiego z jego rysunkami.

Wklejał do nich też wycinki z gazet, listy, zdjęcia. Prowadził je od 1942 roku do 1991, całość stanowi 278 oprawionych tomów. Znane w całości tylko wąskiemu gronu badaczy, bo pismo artysty jest niezwykle trudne do odczytania. Próbowałam, udało się tylko pojedyncze słowa, powiem wprost, okropnie bazgrolił, za to rysował pięknie.

Obrazy podarowane Muzeum:

"Zadumany fryzjer"

"Nędza"

"Autoportret w lustrze"

"Polska"

"Mody mężczyzna na czerwonym tle"

"Klatka schodowa".

Wrócę tam jeszcze, zobaczyć 2 piętro, bo tym razem się nie udało. Wolę sama, bez tłumów.

Przyznaję się bez bicia, że nie znałam jego obrazów, widziałam pojedyncze w muzeum. Dopiero teraz znalazłam, obejrzałam i się zachwyciłam.