Maszynka

 Stoi sobie w głębi kredensu, rzadko ją wyciągam, bo gotuję mało, częściowo wyręcza ją blender lub robot. Przed świętami jednak znów jest potrzebna. Bo tylko ona potrafi nadać odpowiednią  konsystencję grzybkom do uszek.
Za każdym razem kiedy po nią sięgam, przypomina mi się historia jej kariery w moim domu.
Kiedy dzieci były małe jeździłam na święta do Mamy, nawet się nie zastanawiałam jak się uszka robi. Gotować się uczyłam dopiero jako mężatka, do lepienia pierogów miałam awersję, która została mi do dzisiaj, zawsze robiła to Mama.
Tymczasem nadzszedł pamiętny 13 grudnia i okazało się, że na święta pojechać nie mogę. takie wprowadzono ograniczenia. Napisałam do Mamy kartkę bedąc w szoku, no bo jak to, wigilia bez Mamy. Był to czas wzajemnej ludzkiej życzliwości, ktoś nam w pracy załatwił karpia, tylko trzeba było po niego pojechać. Pojechałam rano i wracałam jak z wielką zdobyczą, wchodzę do domu a tam, Mama!!! Okazało się, że ona przyjechać mogła, zapakowała więc piernik i co tam miała i przyjechała. No i wynikła kwestia uszek do barszczu. Grzyby są, mąka też, tylko nie ma czym grzybów zmielić. Był na osiedlu sklep "Społem", gdzie dział gospodarczy prócz spożywczego prowadzili, poszłam i znalazłam. Ostatnią, z nie do końca pasującą korbką. Kupiłam i mam ją do dzisiaj. Wiele razy myślałam, żeby kupić sobie inną, ale nie mogę. Na niej ćwiczył siłę czteroletni wnuk, mieląc mak na makowiec, kiedy zaczęłam robić swięta w domu, już zawsze była potrzebna, a kiedy zabrakło Mamy, musiałam wyciągać częściej, bo mi się zdarzało pierogi robić i piec ciasta.

Oto ona, maszynka z historią, jeszcze nie schowana, bo na makowiec czas nadejdzie dopiero w piątek. Początkowo przykręcona do stołu wgniotła laminat ( dopiero potem zaczęłam przykręcać na desce) wytarł się gwint od nakrętki przytrzmujacej korbkę, ale jeszcze daje radę.

Lubię przedmioty, które mają swoją opowieść.