Wernisaż

Nieduży klub osiedlowy, kilka salek, dla dzieci angielski, pianino, zajęcia przygotowujące maluchy do przedszkola, gimnastyka dla młodych i starszych, zajęcia plastyczne. Chodziła tam moja córka na zajęcia teatralne, a jak przeszłam na emeryturę chodzę i ja. Bo dwa razy w tygodniu jest plastyka dla dorosłych, a że zawsze miałam ciągoty do rysowania, to się zapisałam.
I utknęłam na ładnych parę lat. Skrzydeł nie rozwinęłam, osiągnęłam tyle, że nie rzucam pracy gdy ktoś mi patrzy na ręce i mogę pokazać co zrobiłam. Spotkałam za to wielu ciekawych ludzi, od fizyka jądrowego z tytułem profesora, przez farmaceutkę, architekta, budowlańca, dyrektorkę szkoły muzycznej po katechetkę z technikum. Poglądy mamy różne, połączyła nas pasja do malowania. Rozmawiamy, słuchamy muzyki, czasem prowadząca przybliży postać jakiegoś malarza, coś poradzi, ale najczęściej każdy robi co mu w duszy gra.
Trzeba było kiedyś pochwalić się dorobkiem i tak od jakiegoś czasu co roku urządzamy wystawę naszych prac.
Dzisiaj też na wernisażu otwierającym wystawę byłam, wino piłam i nawet ktoś się moją pracą zainteresował.
Ludzi przyszło mnóstwo, było ciasno, gwarno i wesoło.

Próbka naszych "dzieł". Większość to kopie, lub dowolna interpretacja, ale zawsze tworzone z zaangażowaniem.

Jeden z panów ładnie rzeźbi.

Prace młodej dziewczyny, która dorastała na naszych oczach i dołączyła do grupy jak jej stuknęła s

"sędziwa dwudziestka"

Tym razem główną atrakcją wystawy byłą drukarka 3D. Na naszych oczach wydrukowała muszelkę i ośmiorniczkę.

Winko się kończyło, wszyscy się nagadali, pojedli, popili, pozachwycali i poszli.

Kiedy planowaliśmy pierwszy wernisaż, trzeba było wymyślić nazwę. Po długich deliberacjach i burzy mózgów powstała nazwa, którą zamieszczamy na plakacie i w folderze.

Niestety po winku deczko krzywo mi się zeskanowało.