Jadę do Wiednia

Wiedeń, stolica dawnej wielkiej monarchii,  owiany legendą o wielkich tego świata, władców, muzyków, malarzy, miasto wielu kultur i bliżej od Krakowa niż na przykład Szczecin.

Zaproponowały mi Dzieci kilkudniowy wypad, jakże nie skorzystać, zwłaszcza że jeden spędzony tam kiedyś dzień, pozwolił tylko na pobieżne przyjrzenie się miastu. Towarzystwo też pożądane.

Wyruszamy w sobotni poranek, przy całkiem znośnej pogodzie. Pierwszy postój przy czeskiej granicy bo trzeba kupić winiety, wypić małą kawkę, nakarmić autko.

Z chwili na chwilę zmienia się pogoda, zaczyna padać śnieg.

Już do samego Wiednia zmienia pada, droga biała, nie widać pasów, pobocza zamazane. Docieramy na miejsce dzięki nawigacji, wysiadamy u celu po kostki w białym puchu.

Do lokum, gdzie spędzimy najbliższe parę dni wprowadza nas sympatyczny pan. Mamy dwa pokoje,  kuchnię z pełnym wyposażeniem i wspólny salonik z wygodnym stołem.

Tu będę spała, a fotel okaże się bardzo wygodny do czytania i odpoczynku po wędrówce.

Drugi pokój z marzeniem każdej mieszkanki polskiego blokowiska

obszerną garderobą.

Pan oprowadził nas też po najbliższej  okolicy, pokazał drogę do metra, poradził gdzie robić zakupy, gdzie można napić się kawy, zjeść w miarę tanio i dobrze.

Niedzielny poranek. Nie wytrzymałam, poleciałam na mały rekonesans jeszcze przed śniadaniem.

Zaraz obok brama prowadzi do malutkiego parku, który widać z naszych okien. Śnieg już topnieje, z ulic odmieciony, po śnieżycy niewiele śladów.

Ulica, przy której mieszkamy z jednej strony,

i z drugiej. Przez tą bramę i dwa podwórka będziemy przechodzić codziennie 

na skrzyżowanie i ulicę prowadzącą do metra.

Ten budynek zwrócił moją uwagę już wczoraj wieczorem, będę go podziwiać niezmiennie przez cały pobyt. To Margaretenhof wybudowany w latach 1884/5, odrestaurowany w 1981 - 1984 roku. są w nim prywatne mieszkania, nie do zwiedzania.

Idę dalej, przyciąga mój wzrok żółta kamienica,

barwni panowie, chyba jakaś kapela, nie widzę dobrze z daleka,

idę jeszcze kawałek, ale światło szare i nie bardzo mam ochotę się zgubić.

Wracam, by zaraz potem wyjść już z Rodzinką do centrum. Pójdziemy na piechotę to zaledwie dwa kilometry wzdłuż linii metra. Będziemy się włóczyć i oglądać miasto bez szczególnego planu. Chłonąć atmosferę, znajdować punkty odniesienia, rozpoznawać zaznaczone w przewodnikach najbardziej znane obiekty. Na planowe zwiedzanie przyjdzie czas jutro.