Niedzielne popołudnie

Niespiesznie wyruszyliśmy na pierwszy rekonesans do centrum. Z głową na śrubkach, wędrowaliśmy  co rusz pokazując sobie co ciekawsze obiekty i detale.

Pozłacane balkoniki,

eleganckie zdobienia, aż doszliśmy do

Budynku Secesji. Charakterystyczna kopuła z 3 tysięcy pozłacanych liści laurowych, ładna bryła nie zmieściła mi się w kadrze, napis nad wejściem głosi

"Epoce należną jej sztukę, sztuce należną jej wolność"

Nie weszliśmy do środka, nie złożyło się, trochę żałujemy.

Obok pomnik, robimy sobie zdjęcia i idziemy dalej.

Widoczny z daleka gmach opery,

nie jestem w stanie czytać przewodnika i jednocześnie robić zdjęć, zwłaszcza że wszystko mi się podoba.

Docieramy do centrum, już widać najbardziej znany obiekt Wiednia: Katedrę św. Szczepana i okazałe kamienice.

Na reprezentacyjnej ulicy Kolumna Morowa, wzniesiona w 1679 roku dla upamiętnienia zarazy morowej, która zdziesiątkowała ludność kraju.

Jeszcze kopuła kościoła,

okazały gmach z pszczółką,

i katedra w całej okazałości. Jest niedziela, za bardzo zwiedzać nie można, jeszcze tu wrócimy.

Być w Wiedniu i ominąć kawiarnię? Oczywiście, że nie, ale zdjęć nie mogłam robić, za dużo ludzi było.

Zgłodnieliśmy wszyscy, zjadłam wiedeńskie kiełbaski z musztardą.

Hofburg w zniżającym się słońcu, gdzie podziwialiśmy bańki mydlane.

Ulice w zapadającym zmierzchu już podświetlane,

idziemy w kierunku domu.

Tutaj będziemy jutro, wypogodziło się. Mamy w nogach pięć godzin spaceru.

Należał nam się porządny obiadek i piwko w pobliskiej knajpce.