Ładniejsze oblicze jesieni

Przez tydzień lało, słońce chowało się za chmurami, szarość i wilgoć odbierały chęć do robienia czegokolwiek. Nie bardzo wierzyłam w optymistyczne prognozy, ale w piątek podjęłam decyzję: jadę na wieś. Dobrze zrobiłam, już po drodze chmury się rozstępowały, słońce świeciło coraz dłużej.
Na miejscu, po rozpakowaniu spacer do lasu, chociaż na drodze pozostałość po deszczach.

To jeden z mankamentów, nie uroków.

Ale już dalej trawa,

filiżanki leśnych skrzatów, powietrze pachnące grzybami, świeżością,

już zaczyna sie robić złociście.

Takie widoki mogę oglądać zawsze, może kiedyś się wybiorę, chociaż nie bardzo w to wierzę.

Na razie trzeba patrzyć pod nogi, omijać kałuże i błoto, a przy okazji znaleźć kolonię purchawek,

pożółkłego dziewięćsiła,

powidziwiać wielkiego, dziwnego grzyba,

mocno spóźnioną poziomkę,

czerwony listek.

Wieczorem z ogrodu przed domem taki widok i

snujący się dym z ogniska.

Noc była zimna, już dawno nie widziałam tylu gwiazd, a rano wstał piękny dzień. Jeszcze po śniadaniu na spacerze można było podziwiać igiełki szronu.

Czy można się nie zachwycić po raz kolejny takim widokiem?

Leśną drogą można iść i iść,

nareszcie oddychać swobodnie.

Z jednej strony Babia, z drugiej widoczne wyjątkowo dobrze Tatry.

Złoto brzóz na tle ciemnej zieleni jodeł,

lub błękitu intensywnego jak nigdy.

Tutaj aparat założył okulary przeciwsłoneczne.

Jeszcze ostatnie spojrzenie i czas wracać.

Żal....