Kiedy przegrywa zdrowy rozsądek...

Zakładam, że takowy posiadam.
Miałam adidasy: stare, wygodne, sprawdzone od kilku lat, rozlatujące się i brzydkie. Trzeba było zaopatrzyć się w nowe. Trochę to potrwało, wreszcie kupiłam. Zdrowy rozsądek kazał je ubrać kilka razy przed wyjazdem, co też zrobiłam. Zabrałam je do Rabki.
Poniedziałek zapowiadał się pięknie. Nie chciałam ani sobie, ani wnukowi serwować na początek zbyt dużo, wybrałam wariant wędrówki trochę lżejszy. Zanim doszliśmy do żółtego szlaku na drodze o wdzięcznej nazwie "Do Pociesznej Wody", trzeba było przejść kawałek wzdłuż ruchliwej ulicy. (Skrótu nie znałam, no bo skąd...) Szlak źle widoczny, ale był. Idziemy sobie, idziemy wzdłuż niewielkiej rzeczki Poniczanki,

na płyciznach pływają kaczki, na niebie suną malownicze obłoczki, słoneczko przygrzewa, ślicznie. 

Wprawdzie drogą dość często przejeżdżają samochody i swojsko zalatuje spalinami, ale według mapy do celu niedaleko.

Tymczasem droga niespodziewanie się kończy paskudnymi robotami drogowymi, obejścia dla pieszych nie ma. Pełna samozaparcia próba spenetrowania przez babcię drogi alternatywnej skończyła się....hmm, no nie trafiłam na kamień, tylko obok.

Wściekła, bo nie lubię wracać tą sama drogą, jak niepyszna zarządzam odwrót. Tym razem znaleźliśmy skrót i wylądowaliśmy w parku. Od pewnego czasu czułam, że mam lewą piętę, ale przecież to niemożliwe, sprawdziłam buty.

Jeszcze tylko parę spraw do załatwienia, drobne zakupy, zegarmistrz bo padła mi bateria w zegarku, pomalutku idziemy w stronę domu. 

Obiadokolacja dopiero koło 18-tej, trzeba zapełnić czas,  zwiedzamy stary cmentarz.

Pięta boli coraz bardziej, wracamy. Okazuje się, że dorobiłam się okazałego pęcherza. Trzeba było zabrać stare buty.

Nie poddaję się, jeszcze jeden spacer, tym razem w sandałach, włóczymy się po uzdrowisku.

A widoki bywają różne.

Od starannie zaprojektowanych kwietników,

 starego domu z niezwykłą ozdobą okien poddasza,

po malowniczą ruinkę na zapleczu restauracji.

A co było dalej jeszcze opowiem.