Na smutno. Motyle w niewoli.

Lubię motyle, podziwiam niezwykłą urodę tych owadów.
Dawno temu byłam na wystawie w Muzeum Przyrodniczym, gdzie w gablotach wystawiono dziesiątki okazów. Mimo żalu nie mogłam nie podziwiać rozmaitości i misterności wzorów na motylich skrzydłach.
W jednej z sal ustawiono olbrzymią wolierę, a w niej latały żywe, wielkie jak moje dłonie i kolorowe.
Pamiętając o tamtych zachwytach, po przeczytaniu  notki w gazecie o otwarciu Muzeum Motyli, poszłam.
Nie mogę powiedzieć że żałuję, ale żalu we mnie więcej niż przyjemności. Niepozorny szyldzik, drogi bilet (10 zł), ciemne, drewniane schody na piętro. Przedpokój maleńki, kotara i na pół zacieniony pokój, doniczki z kwiatami, fruwające małe ptaszki i motyle.

Na zasłonie siedziały smętne, niemrawe smutne , prezentując tylko mniej efektowną  stronę skrzydeł.

Pozwalały przez chwilę na bezpośredni kontakt, 

by za chwilę odfrunąć i przysiąść nieruchomo.

Ich skrzydła drżały, a dotyk był niezwykle delikatny.

(zdjęcia nieostre, ale nie zdążyłam)

Stołówka, niestety owoce były tak usytuowane, że nie mogłam zrobić wyraźnego zdjęcia.

To zepsuło mi wrażenia i spowodowało, że prawie pożałowałam swojej wizyty w tym "muzeum".

Inkubator, czy jak to nazwać, bo te poczwarki były mocowane do gałązek i umieszczane w szklanym, podobnym do akwarium pojemniku.

Niestety wykluwały się z nich "wcześniaki" z pomiętymi skrzydłami, które prostowały się bardzo długo.

Pytałam jak długo żyją, jak się nimi opiekują i co mi tam do głowy przyszło. Wyszłam z mieszanymi uczuciami, ale wiem, że następnym razem sprawdzę dokładniej informację. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że one były smutne.

A z drugiej strony, raczej nie ma możliwości, żeby taki motyl usiadł mi na ręce i  pozwolił obejrzeć z bliska.