"Bajanka" cz.6

Jesiennie się zrobiło, przysiądźmy się do panów w przedziale. Drzemią czy rozmawiają?

"Koła pociągu stukały miarowo. Bardzo lubiłem ten dźwięk. Nie wiem dlaczego. Czy wszystko trzeba wiedzieć? – zadałem sobie pytanie retoryczne. Zawsze gdy podróżowałem koleją owo stukanie wprawiało mnie w dobry nastrój. Dawało poczucie spokoju, przytulności i tę cudowną radość, że wreszcie się jedzie, że wreszcie w podróży, że coś nowego mnie czeka. Było w nim coś jeszcze czego nie potrafiłem sobie zdefiniować, zrozumieć … . Podobnie jak z iskierkami za oknem przedziału, które pojawiały się nagle i równie szybko znikały … odnosiłem wrażenie patrząc na te czerwone cudeńka, że ich lot zbyt szybko się kończy, że one chciałyby jeszcze i jeszcze. I pewnie dlatego, gdy jedne znikały natychmiast w ich miejsce pojawiały się nowe. Czerń nocy tkana żarem. Cudowna tkanina, która nigdy nie powstanie.

Bardzo lubisz noc. Mam rację? – zapytał hrabia przerywając tym samym cisze, która trwała od jakiegoś czasu. Widziałem, że jesteś zamyślony dlatego nic nie mówiłem. Nie chciałem przerywać, ale widząc jak twoje oczy gonią żar iskierek i to jak patrzysz na noc sprawiło, że zdecydowałem się zadać Tobie to pytanie – oznajmił hrabia. Tak, noc jest magiczna – odpowiedziałem. I dla mnie mój młodzieńcze- oświadczył hrabia po czym dodał: ja sam jestem nawet zdania, że noc jest lepsza od dnia i że znacznie więcej czasu powinniśmy poświęcać na życie w nocy niż w dzień. W dzień powinniśmy spać a żyć w nocy.

Moja prawa brew lekko uniesiona w górę sprawiła, że hrabia zapytał: jesteś innego zdania? Nie wiem – odparłem – nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Lubię dzień i lubię noc, choć przyznam, że dzień nie równa się nocy jeśli bierzemy pod uwagę magię. Choć przyznam, że i on ma swoje magiczne chwile. Pewna poetka nawet poświęciła im swój cudowny wiersz.

O! – powiedział hrabia.

Tak! – powiedziałem ja.

Pozwolisz, że poproszę byś go zacytował? Zapytał grzecznie hrabia.

Oczywiście – odparłem

Jak pięknie jest rano,

gdy jeszcze nie wszystko się stało,

i wszystko może się stać,

tylko brać.



Jak pięknie jest wiosną,

gdy jeszcze nie wszystko wyrosło,

i wszystko może się stać

tylko brać, tylko brać...



Jak pięknie jest w maju,

Gdy ryba się kąpie w ruczaju

i wszystko może się stać,

tylko brać.


Jak pięknie jest rano,

gdy jeszcze nie wszystko się stało,

i wszystko może się stać,

tylko brać, tylko brać, tylko brać...

Jak pięknie bywa na wiosnę,

gdy ziarnko bawi się w sosnę,

kamień pod łodzią, łódź z powodzią,

koza się śmieje z osłem...


Jak pięknie jest rano,

gdy jeszcze nic się nie stało,

i wszystko może się stać,

tylko brać, tylko brać...

Cudnie ! wykrzyknął hrabia, po czym klasnął w dłonie i uderzył się w kolana zaburzając tym samym ostrość kantów obu nogawek sztuczkowych spodni. Równie szybko , chwycił głownie laski, która nie zdążyła się przechylić w żadną z możliwych stron. Przyznałem w myślach hrabiemu, że jest piekielnie szybki. Po chwili naszła mnie myśl, że być może laska hrabiego nie przechyla się w żadną ze stron gdyż owa chwila wolności która ją nagle spotyka jest tak zaskakująca, że zanim zrozumie iż jest wolna, traci tę wolność w uchwycie dłoni hrabiego.

Masz rację! Cytując ten cudny wiersz przekonałeś mnie, udowodniłeś, że i dzień potrafi być magiczny. Cóż… – zadumał się przez chwilkę hrabia - mam ruczaj, mam osiołka, kozę, mam wszystko co będzie potrzebne. Ha ! mam też parę różowych rysiów.

 Pozostaje nam tylko czekać na wiosnę i maj – oświadczył.

Roześmialiśmy się obaj.

Powracając do nocy … - mówił dalej hrabia – noc jest …jest …jest … . W nocy mamy ze świata więcej dla siebie. Gdy inni śpią, śnią i takie tam, my – ci którzy nie śpimy, możemy niczym nietoperze wyjść na dwór i łapać okruszki świata który tylko nocą – mój młody przyjacielu – wraca do swej pierwotności. Gdy cichnie zgiełk dnia noc jest tą samą co była wczoraj, sto lat wstecz i tysiąc i więcej. Nocą mamy szansę sprawić by atawistyczne zachowania powróciły do korzeni, by przestały być atawistyczne. Puchacz odzywa się tak samo jak pierwszy puchacz na ziemi. Noc nie ima się czasu młody kawalerze.

Nie mogłem nie przyznać hrabiemu racji. Coś w tym było. Spojrzałem w okno przedziału … iskierki… ."