"Bajanka" cz.8

Aparat w naprawie, aura spacerom nie sprzyja, dobrze, że są Bajanki.

Po chwili laska znalazła się ponowie w objęciach dłoni hrabiego. Muszę przyznać, że obserwacja jego miny, która mówiła - nic się nie stało, laska wcale to a wcale nie wypadła z moich dłoni, a jeśli nawet wypadła to nie wypadła bo nie i koniec! – sprawiała mi wielką radość. Cudnie było obserwować wewnętrzną walkę hrabiego z samym sobą. Oto na moich oczach dwóch hrabiów kłóciło się ze sobą. Jeden z nich mówił do drugiego – ha, ha, ha !!! – upuściłeś laskę, upuściłeś laskę !!! A drugi odpowiadał : Ty prostaku! Nie upuściłem ! Co najwyżej pozwoliłem jej chwilkę poleżeć na podłodze przedziału pulmanowskiego wagonu, będącego składową pociągu, którego lokomotywa pędziła w mrok! Dałem jej wolne! W końcu ile mogę trzymać bez przerwy laskę w dłoniach. Zresztą laski mnie nudzą ostatnimi czasy. Postanowiłem przez chwilkę spróbować jak to jest bez laski.

W czasie gdy drugi hrabia łapał oddech by kontynuować swoją wypowiedź, pierwszy hrabia rzekł – oczywiście!

Co do herbaty hrabio – przemówiłem by obaj hrabiowie znów mogli stać się jednym hrabią – jestem gotów poddać się jej degustacji. Mimo mojego młodego wieku mogę uważać się za osobę, która herbatę smakuje i lubi od wielu lat, jednakże – dodałem - gdybym oświadczył, że się na niej znam – skłamałbym. Wiem natomiast na jej temat jedno.

Tak? – zapytał hrabia trzymając w dłoniach laskę i gładząc ją czule.

Otóż póki herbatę transportują do Europy klipry herbaciane z Cutty Sark na czele oczywiście;

 jej smak, aromat, barwa - będą jedyne w swoim rodzaju. Herbata z Chin, Japonii, Sri Lanki, Indonezji, Tajwanu, Pakistanu, Malezji, Birmy, Wietnamu czy Iranu; w czasie podróży przez oceany, wokół Przylądka Dobrej Nadziei, przez strefę ciszy i strefę pasatów, Zatokę Biskajską i sól w powietrzu Kanału Angielskiego oraz mgłę spowijającą przez większą część roku londyńskie doki – nabierają mocy o której świat bez żagli kliprów będzie mógł tylko pomarzyć. Dlatego – kontynuowałem – nie lubię wypowiadać się o herbatach ze znawstwem. Uważam, że herbatę winno się pić, smakować, degustować w skromności. W pokorze. Jestem przekonany, że każdy, najmniejszy nawet listek herbaty z tego samego pola herbacianych upraw zaparzony z osobna zasmakuje inaczej. Tak samo jak każda iskierka za oknem przedziału świeci inaczej podczas swojego krótkiego żywota, tak samo jak każde inne życie na świecie jest odmienne jest samoistne i inne od pozostałych.

Hrabia milczał. Nie pozostało mi nic innego jak podnieść filiżankę do ust. Gdy to uczyniłem poczułem jej aromat. Bezwiednie przymknąłem powieki i wówczas zobaczyłem … .

Urszulę.

Stała przede mną. Znów czułem jej zapach. Pszeniczne włosy ledwie dostrzegalnie poruszały się trącane delikatnymi oddechami wiatru. Wielkie ciemne oczy, w których rad bym się utopić … i te usta cudne skrojone, które milcząc mówiły, mówiąc milczały. Jej szyja, ramiona, biała skóra lekko tylko muśnięta słońcem minionego lata. Uśmiechała się i wyciągnęła do mnie swoją dłoń, której smukłe palce prosiły o pieszczotę moich ust. Otworzyła usta by coś powiedzieć i nic nie powiedziawszy zatrzymała je w niedopowiedzeniu … .

Spojrzałem w jej oczy i zobaczyłem iskierki, które natychmiast rozpaliły serce i duszę moją. Rozpaliły serce i duszę moją, rozpaliły … .

Ostrożnie! – Krzyknął hrabia odpowiednio dobierając ton głosu do sytuacji oraz wielkości pomieszczenia, jednocześnie sprawnym chwytem łapiąc w locie moją miśnieńską filiżankę, która nie wiedząc czemu wypadłszy z mojej dłoni, zmierzała ku podłodze przedziału pulmanowskiego wagonu, który wraz z pociągiem podążał w mrok.

Hrabia odstawił z całkowitym spokojem filiżankę na spodek, który nadal spoczywał w mojej dłoni, po czym rzekł: pozwolisz kawalerze i odebrawszy miśnieński komplet z mojej dłoni odstawił go na stolik pod okno.

Spojrzał na mnie przeciągle, wyjął papierosa z srebrnej papierośnicy, zapalił go i rzekł: cóż. Nadeszła chyba pora otworzyć kopertę w której właścicielka herbaciarni o nazwie „Zjawa” w Magicznym Cieszynie – Pani paląca sziszę – zapisała informację o tym kto pozna smak mieszanki jej herbaty. Co o tym sadzisz młodzieńcze?

Nie bardzo mogłem mówić więc skinąłem głową z aprobatą. Hrabia zdawał się rozumieć moją sytuację. Z wewnętrznej kieszeni surduta wyjął kopertę, otworzył ją, wyjął kartkę papieru i przeczytał: mieszankę herbaty nazwałam – żar spojrzenia. Jej smak pozna i właściwie odczuje siedzący naprzeciw pana drogi hrabio młodzieniec, z którym razem podróżuje pan w przedziale pulmanowskiego wagonu pociągu pędzącego w mrok. Ów młodzieniec jedzie do Crown Fields Haus by ujrzeć swą ukochaną.

Co o tym sądzisz ? – zapytał hrabia.

Ciągle nie mogąc wydusić z siebie słowa wykonałem prawą dłonią gest, który miał mówić – genialne!

Hrabia uśmiechnął się i powiedział: K O B I E T Y. Strzeżmy się Tych, które palą sziszę i mieszają herbaty. Po czym klasnął w dłonie w zaczął się śmiać. Laska nawet nie śmiała się ruszyć.

Skoro wmieszała się w historię kobieta, jest nadzieja że dojadą do celu i Oni się spotkają.